အက္ေဆး၁၇

အက္ေဆး၁၇
စီရင္ျခင္း

ညဟာတိတ္ဆိတ္စာြေလာင္ကြ်မ္းေနတယ္။အ၇င္ည
ေတြကထက္ဒီညဟာပိုျပီးမိုက္ရူးရဲဆန္သလိုရွိတယ္။ကြ်န္
ေတာ္ဦးေခၚင္းထဲမွာမိူတတ္ေနတာေတြကို ဖယ္ရွားဖို ့အေရးဟာ ရင္ခုန္သံမိုင္းဗံုးကြဲသလိုပဲ။မထူးဇတ္ခင္းရေတာ့
မယ့္အခ်ိန္ကိုေရာက္ဖို ့ကလည္းနည္းနည္းပဲလိုေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေဇာ္ေခြ်းေတြျပန္လာသလိုပဲ။ေ့ရွမွာလည္းျကိုးကြင္း
တစ္ကြင္းနဲ ့ထိုင္ခံုတစ္လံုးက ကြ်န္ေတာ္ကိုအေလးျပ ုလို ့
အရိုအေသေပးေနတယ္။ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သူကိုဘာ
မွာရဦးမလဲလို ့အသည္းအသန္စဥ္းစားတယ္။ဒါေပမယ့္ေခၚင္း
ထဲမွာစိတ္ညစ္စရာေတြကလြဲလို ့ဘာမွေပၚမလာဘူး။ေနာက္
ုပီးငါဘာေျကာင့္အခ်ိန္ဆြဲေနတာလည္းလို ့လည္းေတြးမိ
တယ္။ကြ်န္ေတာ္မသိစိတ္ကကြ်န္ေတာ္ကို ကယ္တင္မယ့္သူ
တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသလား။
ဒါဆို၇င္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ရူးသာြးျပီလို ့ေတြးလိုက္မိတယ္။အ
မွန္လည္းကြ်န္ေတာ္၇ူးေနတာပဲေလ။သူမ်ားေတြနဲ ့မတူေဘး
ေ၇ာက္ေနတဲ့လူတစ္ဦးအျဖစ္ အားလံုးကသိေနျပီးသားပဲ။ကဲ
အခ်ိန္ကေတာ့က်လာပါျပီ။တစ္စတစ္စနက္လာတဲ့ညကကြ်န္
ေတာ္ကိုက်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲကဆြဲထုတ္ႏိူင္မလားဘဲ။ကြ်န္ေတာ္လူေသတစ္ေကာင္လို မတ္တတ္ထ၇ပ္လိုက္တယ္။ကြ်န္ေတာ္
ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းတိုင္း လွမ္းတိုင္းမွာ အတိတ္ေတြေခၚင္း
ထဲ၀င္တိုးလာျကတယ္။ကြ်န္ေတာ္ေအာ္ဟစ္ျပီးငိုခ်င္လာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လက္ေတြကျကိုးကြင္းကို လည္ပင္းမွာစြတ္လိုက္တဲ့
အခါ တစ္ကိုယ္လံုးဟာေသငယ္ေဇာေမ်ာေနသလိုပါပဲ။ ကြ်န္
ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုကြ်န္ေတာ္ျပန္ျပင္၇င္ေကာင္းမလားေတြး
တယ္။တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ ့နာ၇ီသံကေသမိန့္ကိုသာဦးစားေပး
သမို ့ထြက္ခာြဖို ့စီ၇င္ပါေတာ့မယ္။ဘာေျကာင့္၇ယ္မသိ ကြ်န္
ေတာ္အသက္ကိုေအာင့္ထားမိတယ္။အဲလိုလုပ္ျခင္းဟာနာက်င္မူေလ်ာ့ပါးလိမ့္မယ္လို ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ေနမိတယ္။မ်တ္လံုး
ေတြကိုမွိတ္လိုက္တယ္။ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ၇ွိေနတဲ့ထိုင္ခံုဟာ
ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနတယ္။အ၇ာအားလံုးအတြတ္ကြ်န္
ေတာ္အသင့္ျပင္ဆင္ျပီးသာြးျပီမို ့အာ၇ံုကိုတစ္သမွတ္တည္း
ထားထားတယ္။အဲဒီေနာက္ေျခဖ်ားနဲ ့ထိုင္ခံုကိုေနာက္ဘက္
သို ့တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။ဘယ္ကမွန္းမသိနာက်င္ျခင္းေတြ
ကြ်န္ေတာ္ဆီေ၇ာက္လာတယ္။ကြ်န္ေတာ္ျကမ္းျပင္ေပၚမွာပံု
လဲက်သာြးတယ္။ငါေသသာြးျပီးလားလို ့ေတြးမိတုန္းမွာလည္
ပင္းကဘာမွထူးျခားမူမ၇ွီတာသတိထားမိတယ္။မ်တ္လံုးဖြင့္ျကည့္ေတာ့မွာ ဘု၇ားေ၇ ျကိုးက သေ၇ျကိုးျဖစ္ေနပါေ၇ာလား ။ခင္ဗ်ားလာလဲသာြးတာမွတ္လား။
13.8.14
မင္းဆက္ေ၀ ္